Historia dworu

 

     Do XVIII wieku wieś Gałki należała do rodu Gałeckich. Pod koniec XVIII wieku kolejni właściciele - rodzina Popielów - założyła folwark Gałki. Kolejny właściciel - Onufry Krzywiński, założył wokół dworu park i zlecił architektowi zaprojektowanie siedziby dworskiej w miejscu dużo wcześniejszego, drewnianego dworu.

    Murowany dwór wzniesiony w 1876 r. według ostatniego projektu Bolesława Pawła Podczaszyńskiego (Wilno 2 lipca 1822 r. - Warszawa 9 listopada 1876 r.), absolwenta słynnej paryskiej L’École Nationale Supérieure des Beaux-Arts, w Polsce najbardziej znanego z projektów przebudowy i modernizacji pałaców w Starej Wsi i w Sieniawie a w Warszawie - Pałacu Kazimierzowskiego oraz Szkoły Głównej.

     Z początkiem XX wieku właścicielem Gałek stał się Władysław Kraśniewski, który w 1921 roku sprzedał je Władysławowi Kukierowi. Ten założył wokół dworu stawy, jednakże inwestycja nie okazała się dlań szczęśliwa, gdyż w latach 30. zadłużony folwark przejął bank, a ziemię rozparcelowano. Do 1944 r. dwór był użytkowany przez Romana Kowalskiego.

     Rok 1945 zapoczątkował agonię dworu. Nie wiadomo w jakim stanie wyszedł dwór z wojny, lecz musiał być na tyle dobry, że zakwaterowano w nim pracowników PGR-u.

     W 1980 roku mocno zdewastowany dwór przeszedł w ręce Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Jagodnem, a gdy już wydawało się, że jako polski dwór szlachecki ostatecznie zgaśnie, dostał szansę na drugie życie. Tą szansą okazali się małżonkowie Małgorzata i Waldemar Gujscy, którzy sprawili, że dwór zmartwychwstał. Przeprowadzono całkowitą renowację nie tylko samego dworu lecz i zabudowań folwarcznych oraz otaczającego dwór parku, w którym poczesne miejsce zajął wiatrak typu koźlak z początku XIX wieku i spichlerz z 1876 r. Obok niego pojawiły się stare zabudowania wiejskie co dało początek nowej kolekcji - dawnej architektury drewnianej. Powstał skansen z tysiącami przedmiotów kultury materialnej.

     W głównym pomieszczeniu dworu, służącym osiedlonym tu robotnikom rolnym do parowania ziemniaków dla trzody chlewnej odrodził się salon. Salon jako reprezentacyjne pomieszczenie przeznaczone do odpoczynku oraz jako miejsce zebrań służących krzewieniu kultury polskiej, której - co oczywiste - promienistym źródłem jest kultura sarmacka. Właściciele dworu przez lata gromadzili pozostałości tej kultury i wyposażali nimi pomieszczenia dworskie.